Toen Siggi Loch (eigenaar/producer van ACT) het idee voorstelde aan Joachim Kühn om een album met ballads te maken, antwoordde de pianist schertsend en opstandig, typerend voor hem : “Misschien als ik 90 ben…”. Dat eerste verzet duurde niet al te lang, en Kühn, nu halverwege de 70, ging al snel thuis achter zijn fantastische Steinway zitten - die hij die altijd perfect gestemd houdt - zette zijn DAT recorder aan en ging aan de slag. “Het voordeel om hier thuis te zijn in Ibiza is dat ik simpel een opname kan maken wanneer ik wil. Als het gevoel daar is, neem ik op”, reageert Kühn. Gedurende een periode van ongeveer 15 maanden zond hij zo’n stuk of 40 nummers naar Loch, hij nam stukken op, dacht erover na en eindigde met het opsturen van verschillende versies naar Berlijn.

Dus wat er tevoorschijn komt op dit nieuwe solo piano album “Touch the Light” is een distillatie van deze afzonderlijke opnames, allen gemaakt in dezelfde ruimte, op dezelfde piano, het stroomt aangenaam voorbij als een samenhangend en heerlijk programma. Sommige stukken hebben een diepe persoonlijke weerklank “A remark you made” van Joe Zawinul neemt Kühn terug naar een centraal moment in zijn leven: Zawinul was een jurylid in de Gulda competitie in 1966 in Wenen die ervoor zorgde dat de toen 22 jarige pianist kon ontsnappen uit Oost Duitsland. Gato Barbieri’s thema van “Last Tango in Paris” is niet alleen een herinnering aan het feit dat Barbieri hem uitnodigde mee te spelen op de soundtrack, maar hij speelde het nummer later talloze malen met zijn trio met Daniel Humair en Jean-Francois Jenny-Clark. En het Allegretto van Beethoven‘s 7de Symfonie staat niet alleen voor een componist wiens muziek altijd de grootste indruk heeft gemaakt op Kühn, maar ook het feit dat zijn fysieke gelijkenis met Beethoven vaak resulteerde dat zijn collega’s hem de bijnaam “Beethoven”gaven.

Het album begint met een wonderschone versie van “Warm Canto” van een van mijn favoriete pianisten Mal Waldron. Daarna het eerder genoemde Allegretto en het nummer van Zawinul, prachtige muziek. “Sintra” en het titelstuk “Touch the Light” zijn de enige composities van Kühn zelf, prachtige serene klanken, het laatste beschrijft de zonsondergang in de zee die Kühn vaak kon gadeslaan vanaf zijn terras. Zoals Kühn opmerkt “There’s a lot of love here. And joy “. De keuze van Kühn bevat de nodige klassiekers zoals het bekende “Fever” van Eddie Cooley en John Davenport, een pseudoniem van Otis Blackwell, het was een hit voor Little Willie John, Kühn laat de melodie slechts fragmentarisch voorbijkomen en improviseert volop. Een andere klassieker is “Stardust” van Hoagy Carmichael, zo mogelijk nog bekender maar ook hier weet Kühn de melodie zo min mogelijk te laten horen. Verrassender keuzes zijn “Purple Rain” van Prince en “Redemption Song” van Bob Marley, afgesloten wordt er met “Peace Piece” van Bill Evans. Een schitterend muzikaal boeket wordt ons hier voor getoverd, misschien toch nog iets positiefs van de pandemie, anders was dit album niet tot stand gekomen.

Jan van Leersum